Het ontwerpen van een documentatiecentrum over het nationaalsocialisme op de plek van het Braune Haus in München is een gevoelige,  belangrijke en complexe opgave. De vraagstelling is terug te brengen tot twee belangrijke onderwerpen: functionaliteit en betekenis. Functionaliteit spreekt voor zich en reikt verder dan het ontwerpen van een maakbaar gebouw. Het ontwerp moet tijdsbestendig zijn en ruimte bieden aan het instituut, zodat ze optimaal haar maatschappelijke rol zou kunnen vervullen.
Fundamenteler echter is de kwestie van betekenis. Onze overtuiging is dat een gebouw met een dergelijke relevantie niet ontworpen mag worden als een neutrale ‘container’. Op deze plek en met dit programma is het architectonisch en landschappelijk ontwerp onvermijdelijk een statement over de betekenis van het documentatiecentrum in de context van de stad. Maar hoe relateer je architectuur tot dit onderwerp zonder te vervallen in banaliteiten?
De architectuur van het gebouw behandelt de relatie tussen ruimte, de noties van tijd en collectief geheugen en de mensen in en om het gebouw. Het ontwerp is een doorsnede van de gelaagde geschiedenis van de plek. Letterlijk en figuurlijk verschaft het gebouw toegang tot die geschiedenis, en benadrukt tegelijkertijd het specifieke belang van het documentatiecentrum als een onderdeel van de openbare ruimte. Net zoals geschiedenis en herinneringen is het gebouw soms diffuus (door toepassing van translucent beton), dan weer gelaagd of transparant. De bezoekers worden zo een deel van het gebouw en de tentoonstelling; en samen worden ze een deel van de stad.

​